Heb ik je te snel vergeven?

Heb ik je te snel vergeven? Af en toe heb ik flashbacks naar de ene dag waar ik onder valse voorwendselen werd gekidnapt door mijn eigen ouders om een duivels uitdrijving en een conversietherapie uit te voeren.

Niemand die aanwezig was daar in het gehele huis heeft mij geholpen. Het heeft iets in mij gebroken waarvan ik niet het gevoel heb dat het ooit helemaal goed zal komen. Geloof icm mijn geaardheid bij mijn ouders zal altijd een "ding" blijven. Laatstaan mijn genderidentiteit 🙄

Vertrouwen zal voor mij ook iets zijn waarmee ik blijf strugglen. Elke keer dat mijn zus bijvoorbeeld aangeeft zegt iets te doen zoals het terugbellen en het vervolgens niet doen, brengt dat mij terug op het moment dat zij mij die ene dag in de steek liet toen ik haar het hardst nodig had. Voor mij bevestigd het dat ik op niemand kan bouwen, omdat ik dan denk: ”Zie je wel, people ain't shit". Het is moeilijk. Het is moeilijk om mensen toe te laten. Dit is altijd al mijn probleem geweest sinds kleins af aan. Mijn band met mijn broer en zussen is nooit hecht geweest vanaf het begin. Ik had daarom ook in het begin moeite om haar toe te laten. Niet omdat ik haar niet mag ofzo, het was eerder vreemd/onbekend. Vreemd omdat ik haar vaak een paar keren in het jaar zag en sprak tijdens familiefeesten of feestdagen. Diepgaande gesprekken waren het niet en vaak voel ik ook alsof ik naast mijn zussen en broer bungel. Van mijn nichtjes en neefjes weet ik ook bijna tot niets. Ik hou van ze, maar tegelijkertijd zijn het ook vreemden voor mij en blijf ik mij awkward voelen als iedereen er is.

Op de basisschool merkte ik dat mijn andere zus wel toenadering bij mij zocht. Waarschijnlijk heeft dat ervoor gezorgd dat hechter ben met hen en minder awkward voel in haar bijzijn en haar kinderen. Op de middelbare kwam het zelfs zover dat ik een keer bij haar ging om over mijn struggles met onze vader te praten. Ze wist dat het toen niet goed met mij ging, alleen niet hoe erg. In die tijd beschadigde ik mezelf, at ik bijna tot niet en was ik suïcidaal. Niemand van de familie wist wat er aan de hand was, ze wisten waarschijnlijk dat er iets niet klopte, maar niet wat.

Vanaf kleins af aan zijn mijn nicht en neef eigenlijk mijn broer en zus geweest. Toen het slechter met mij ging nam ik ook afstand. Ik kwam niet meer regelmatig langs, omdat ik zag dat telkens wanneer ze mij spraken ze mij wilden helpen maar niet wisten hoe. Ze zijn bij al mijn mijlpalen/diepte- en hoogtepunten aanwezig geweest. Kunstavonden op de middelbare, musical van groep 8, mijn eerste dansoptreden, eerste verkeersongeval, de dag dat ik hoorde dat mijn vader kanker had, wanneer ik ruzie had met mijn vader, de dag dat mijn nicht halsoverkop naar Suriname was gegaan als een dief in de nacht etc. Mijn nicht is ook de eerste persoon bij wie ik uit de kast kwam. Of nu ja uit de kast... Ik was bij haar toenmalige vriend thuis met haar alleen en ze had het over daten. Ze vroeg of ik iemand op het oog had. Ik zei nee. Mijn vrienden zag ik als familie dus dat was een no-go. Er was toen wel een meisje, maar ik was bang om haar toe te laten. Ik weet nog dat ze mij kon lezen als een open boek. Zolang het alleen om seks ging was er geen probleem. I was a real asshole at the time. Ik was goed goed met oppervlakkige dingen, maar wanneer de gesprekken net te diep begonnen te worden haakte ik af. Toen het slechter met mij begon te gaan nam ik ook meer afstand van haar, tot op het punt dat ik some hurtful things zei. Ik zei dat de grensen begonnen te vervagen tussen bootycalls en being a fix up project. Ik vergeet nooit meer de dat we de ruzie zodanig escaleerde dat ik zei genoeg. Ik zag hoe mijn gedrag haar al die tijd had beïnvloed en I didn't like it. Zonder het met haar uit te praten had ik zelf besloten om uit haar leven te verdwijnen. Ik spijbelde steeds vaker dus tijdens lessen zag ze mij ook niet. De paar keren dat ik haar op de schoolgang tegenkwam was ik ineens speedy Gonzales. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe dit is afgelopen. Ik weet niet zeker of zij mijn toxic ex is of mijn eerste keer. Beide herinner ik mij niet meer. Ik dacht dat ik het mij herinnerde, maar nu weet ik het niet meer zo zeker.

Herken je de patronen? Wanneer iemand te dichtbij komt, loop ik weg. In alle gevallen probeer ik alles zelf te fixen of mezelf uit de situatie te halen, omdat ik denk dat ik het probleem ben. Ik weet dat het laatste gedeelte met mijn jeugd en gebeurtenissen in het verleden te maken heeft. Ik wist al vrij jong dat ik geen normale jeugd heb gehad. Mede dankzij mijn studie ben ik erachter gekomen hoe fucked up dat mij heeft gemaakt en tot op de dag van vandaag mijn handelen beïnvloed. In de afgelopen jaren ging het beter met het vertrouwen, toenadering van mensen en openheid. Ondanks wat mijn ouders zeggen. Zij zijn namelijk van mening dat ik niet meer mezelf was, als in slecht, niet hun kind. Ik geef ze deels gelijk. Ik begon de afgelopen jaren te veranderen en mijn leven meer serieuzer te nemen. Uiteindelijk heb ik nu het gevoel dat al die vooruitgang weg is doordat ik afgelopen jaar in de zomer ziek ben geworden. Het brengt veel frustratie met zich mee, gepaard met onmacht. Soms weet ik oprecht niet of iets bij de oude of nieuwe ik hoort. Ik kan het ook niet altijd checken bij iemand, omdat niet iedereen de waarheid spreekt.

Vandaar dat ik mij soms afvraag of ik je te snel heb vergeven. Of nu ja vergeven... Ik heb je al vergeven, maar ik kan het niet vergeten. De nachtmerries en het gepieker zijn het bewijs ervan. Op de momenten dat ik mij zielsalleen voel, is terugkeren in mijn oude patronen verleidelijk. Ik besef ook dat het niet altijd gezond is, maar toch doe ik het. Waarom? Uiteindelijk gebeurt er dan tenminste toch iets. Ik heb liever dat ik dan geestelijk/lichamelijk kapot ga dan dat ik stil blijf staan en letterlijk niets doe. Ik weet dat stilstaan soms ook helpt voor helderheid of om je batterij op te laden, alleen heb ik dan wel iemand nodig die met mij kan praten om in te laten zien wat het voordeel daarvan is in de desbetreffende situatie. Zo niet? Dan hoor ik je aan, maar heb ik uiteindelijk schijt. Nogmaals, ik weet dat wat ik doe niet altijd even gezond is. Vandaar dat ik ook niet snel zal komen klagen bij je, omdat ik het zelf heb gezocht.