*trigger warning*
Ik snij mezelf niet met messen, maar met alledaagse dingen. Vroeger maakte ik ze zelf. Ik brak haarpinnen en knipte het af met een tang totdat het een scherpe punt had. Soms sleep ik het ook aan de muur en waste ik het het zodat het extra scherp zou zijn. Cos zogenaamd was dat hygiënischer. Tegenwoordig, of nu ja een paar maanden geleden, sneed ik mezelf met de aluminium verpakking van paracetamol.
Beide methodes zijn per ongeluk onstaan. De eerste was omdat ik in nood een platte schroevendraaier nodig had om een dom iets los te maken. Uiteindelijk had ik mezelf per ongeluk verwond toen ik uitschoot. De verpakking van paracetamol is ontstaan toen ik het wilde weggooien. Ik verfrommelde het en beschadigde zo mezelf. Ik heb altijd de neiging gehad om het zo klein mogelijk te maken om ruimte te besparen.
De momenten dat ik mezelf wat wil aandoen heeft niet altijd een aanleiding. Soms, net als elk ander mens, heb ik intrusive thoughts. Ik hou een mes vast en denk wat gebeurd er als ik mijn hand eraf kap. Het is niet dat ik het wil en ga doen tho, het is eerder een gedachte die mij te binnen schiet uit nieuwsgierigheid.
Andere momenten zijn wat obscuurder dan de rest. Het begint met een aanleiding. Het hoeft niet eens iets groots te zijn. Misschien kijk ik een film of heb ik de ene rotdag na de andere totdat de maat vol is. Ik zie mezelf met een snelle swipe mijn arm openhalen. Ik voel nog net niet de opluchting nadat ik mezelf heb gesneden. Die split seconds dat dat stofje vrijkomt dat ik mij voor een paar tellen ontspannen voel. Alles heeft te maken met controle. Ik heb geen controle over de dingen om mij heen dus vandaar dat ik controle neem over dat ene moment waarvan ik weet dat ik kan bepalen wat en wanneer iets gebeurd.
Enige klote is dat het nu zomer is. Op dit moment is dat het enige wat mij nu tegenhoudt cos it ain't hoody weather right now. I couldn't care less about my old scars, de zon heelt ze. Ik weet precies hoe en waar ik moet krassen of snijden zodat het minder erg is. Een paar uren geleden was de drang er weer. De drang was er weer, omdat ik beetje bij beetje voel dat ik geen controle meer heb over mijn eigen leven en herinneringen. Als ik niet pieker over de huidige staat van m'n leven dan is het wel over mijn herinneringen over jou. Ik heb je al meer dan een jaar niet gezien in persoon en het lijkt alsof ik je gisteren ben kwijtgeraakt. Om mezelf accountable te houden heb ik dit stuk geschreven. Deels af afleiding, deels om mezelf te confronteren met het feit dat ik nog steeds aan het helen ben.
De tweede reden dat ik mezelf stop om wat aan te doen is de crisisdienst/ggz. Ik heb mij nog nooit zo niet op mijn plek gevoeld als daar. Ik wil daar niet meer naar terug, omdat ik mij er niet geholpen voelde. Als ik terugdenk aan die tijd denk ik aan die momenten dat ik daar aan tafel zat en dacht wtf doe ik hier. Ik verspil mijn tijd hier. Ik leer niets, omdat niets op mij is afgestemd. Zelfs de adviezen niet. Ergens denk ik bij mezelf, Maris, heb je niet iemand nodig om regelmatig te praten over stuff? En dan denk ik ergens ja, maar tot nu toe heb ik niet dir klik gevonden met iemand. Heel het probleem met professionals is dat ik je niet volledig kan toelaten als je niet een gedeelte van jezelf geeft of volledig openstaat. Ik heb iemand nodig die door mijn bullshit ziet en de juiste vragen stelt. Nu ik dit schrijf weet ik waarom ik jou niet kan loslaten. Ik weet dat jij deze persoon voor mij was. Ik wilde niet voor jou een beter persoon zijn, maar eerder door jou. Jij liet mij inzien dat ik er ook mag zijn. My thoughts and feelings matter. I'm valid. We hebben samen gebruik gemaakt van positive affirmations. I remember. I remember the post its. I remember the fights. I remember making up. I remember liking to push your buttons and vice versa.
I remember, I remember, I remember.
I remember a lot and yet...
And yet
I don't know dick.
Reactie plaatsen
Reacties