Nachtmerrie

Na lange tijd heb ik weer een nachtmerrie gehad waarvan ik mij het meeste nog kan herinneren. Het ging over mijn moeder.

We hadden ruzie, de aanleiding weet ik niet meer. Enige wat ik weet is dat mijn moeder zoals gewoonlijk hurtful things zei. Dingen zoals je bent dik en egoïstisch. Je denkt alleen maar aan jezelf en doet wat je wilt. Terwijl ik dit aanhoorde wist ik dat ik droomde maar ik kon er niet uit. Ik raakte zo gefrustreerd van wat ze zei dat ik terug begon te vechten. 

Ik zei dat het niet waar was en begon mijn eigen arm steeds krampachtiger vast te houden totdat ik begon te bloeden. Ik wilde weglopen omdat ik geen dingen wilde zeggen waar ik spijt van zou krijgen. Het lukte niet omdat mijn moeder nog tekeer ging voor de uitgang. Diep vanbinnen weet ik dat ze het niet meende. Ik weet dat we ze zegt niet klopt maar omdat het komt van zo een belangrijk persoon uit mijn omgeving deed het mij nog meer pijn. Toen ik wakker werd werd ik weer geconfronteerd met het feit dat ik nu eigenlijk geen moeder heb en daarmee moet dealen. Een papa heb ik sowieso nooit in mijn leven gehad. Om eerlijk te zijn een vader ook niet. Het klinkt misschien cru maar mijn vader was eerder mijn bank of chauffeur, maar nooit degene wie ik zou roepen als ik bijvoorbeeld mijn been heb gebroken. Integendeel zelfs, mijn vader zou mij eerder schreeuwen om mijn gebroken been dan te checken of ik ok ben. Mijn moeder is vanaf kleins af aan ook mijn vader geweest. Sinds mijn moeders burnout is ze veranderd. Veranderd in de zin van meer emotioneler waardoor ik meer waarde begon te hechten aan mijn vaders nuchterheid van tijd tot tijd. Niet dat ik hem om advies vroeg maar hij was soms wel mijn moeders rede wanneer zij zichzelf verloor in haar emoties.

De afgelopen jaren is dit alleen maar erger geworden. Zo erg, dat de vrouw die mij juist kalmeerde vroeger wanneer ik bang was nu juist spontaan in tranen uitbarst en daardoor mij de indruk geeft dat zij mijn rots niet kan zijn. Ik moest haar juist troosten, de rollen waren omgedraaid. Het was zelfs zo erg dat ik lichtelijk in paniek raakte wanneer ik mijn moeder zo zag omdat ik van nature dingen niet te snel in paniek raak maar kalm blijf, maar door mijn moeders reactie raakte ik ook voor een tel of twee van slag. Daardoor was ik dus mijn rustpunt kwijt. Dat punt had ik teruggevonden bij mijn ex(?). Hell ik weet nog steeds niet wie zij van mij is but oh well.

Nu ik deze mensen kwijt ben in mijn leven voel ik mij eigenlijk verloren. Ik weet dat ik mensen in mijn leven heb die er voor mij zijn maar het is toch anders. Ik mis mijn eigen plek waar ik 24/7 kan zijn zonder een afspraak in te plannen, ik mis een persoon waar ik gewoon kan zijn en niet op eggshells word gelopen, ik mis een persoon in mijn leven waar ik dingen niet om de haverklap hoef uit te leggen zodat ze weten hoe ze met mij moeten omgaan. Ik wil gewoon zijn en niet terugvallen op mijn gesprekstechnieken die ik nog ergens in mijn achterhoofd heb onthouden om zo mijn boodschap duidelijker over te brengen. Ik wil die Rentexbrein van mij uitzetten en letterlijk als ik wil heel de dag in mijn bed liggen als mijn lichaam of hersenen niet meer willen zonder dat er aan de rand van mijn bed gehuild wordt. Vaak vragen hulpverleners of familieleden wat ik wil. Altijd geef ik aan dat dat wat ik wil niemand mij kan geven. Uiteindelijk ben ik op zoek naar dingen die niet tastbaar zijn zoals validatie en geborgenheid.