Caught you lacking

Na lange tijd heb ik heerlijk uitgeslapen.

Ik voelde mij uitgerust en werd wakker door de zon die op mijn gezicht scheen. Het was een chille dag. Heb zelfs, ondanks het hete weer trouwens, na lange tijd gekookt. Toen ik beneden kwam, kwam ik erachter dat ik het huis voor mezelf had. Het was precies wat ik nodig had. I even aired out my tats while watching tv. 

Het was allemaal goed totdat het dat niet was 

Mijn ouders kwamen thuis. Ik vroeg of zij haring konden meenemen en dat hadden zij ook gedaan. Ik luisterde naar muziek terwijl ik niet met iemand bemoeide. Af en toe maakte mijn moeder een opmerking dat zij niet begreep dat mensen de laatste tijd zo vol met tatoeages zitten. Vooral bij vrouwen begreep zij dat niet. Voor mij was dit een bevestiging dat ik mijn tatoeages niet zal laten zien. Sinds mijn ziekenhuisopname voel ik mij niet meer veilig bij haar en weet ik dat zij nooit onvoorwaardelijk van mij zal houden. Iets dat ik vroeger wel dacht, natuurlijk zal zij het niet direct accepteren maar ik dacht na verloop van tijd dat zij dat wel zou doen. Anywho, ik zie dit dus niet gebeuren. 

Ondanks alles genoot ik toch van mijn muziek. Ik voelde mij ontspannen. Totdat mijn moeder ineens uit het niets vroeg wanneer ik met haar ga bidden. Zachtjes zei ik nee. Ze vroeg of ik niet met haar wil zijn in het hiernamaals. Ik gaf geen antwoord. Ze zei dat als ik niet zou bidden wij niet herenigd zouden worden in het hiernamaals. Dat ik haar enige kind ben en dat zij niemand anders heeft. Gelukkig kwam paniek niet, verdriet wel. Ik begon mij ineens af te vragen wat er met de niet-moslims zou gebeuren. Ik weet het antwoord al tho. Volgens de imam die zij nu volgen brand iedereen die niet bij hun stroming hoort. Dat mijn handen en het stof dat mijn moeder draagt tijdens de bewassing zouden verbranden als ik haar zou aanraken omdat ik niet bid. Ik vraag mezelf af waarom andere geloven nog bestaan. Waarschijnlijk zeggen zij dan dat het een beproeving is totdat zij het "ware pad" belopen. Er was een moment dat ik dacht ik laat mijn tatoeages zien om te laten zien dat ik sowieso niet meer wordt geaccepteerd als zij erachter komen. 

Het grappige is dat iedereen alles kan doen bij mijn moeder, maar wanneer het om mij gaat mag dit niet. Een tijdje geleden had ik het er met een tante over en zij gaf aan dat ik mijn grenzen moest aangeven. Dat ik moest zeggen stop, je gaat nu over mijn persoonlijke grens. Ik weet nog dat ik dat een keer had geprobeerd. Ik weet nog dat ik zei dat ik het niet leuk vond en dat ik mij er oncomfortabel bij voelde. Waarop mijn moeder antwoordde dat zij vond dat dat basically een mijn probleem is en niet de hare. Dat zij vond dat zij dat niet zo zag. Uiteindelijk deed zij weer hetzelfde de volgende dag. Ik weet hoe mijn moeder is. Wanneer ik niets zeg denkt zij dat zij gelijk heeft omdat ik niets weet te zeggen. Voor mij is het anders tho. Het is makkelijker om stil te blijven dan in discussie te gaan, omdat ik er simpelweg geen energie voor heb. Ergens denk ik ook dat ik het niet waard ben. Ik weet dat zij toch niet luistert naar mijn eigen mening, omdat zij daarover heen bulldozert. De enige momenten dat zij naar mijn mening luistert, is wanneer het niet om mij als persoon gaat, maar iets daarbuiten. Op dit soort momenten jeuken mijn handen om mezelf wat aan te doen of er een einde aan te maken. 

Ik weet dat ik nu de aankomende dagen shitdagen zal hebben cos die vraag van wanneer ga je met mij bidden brengt zoveel emoties met zich mee dat ik mij er niet makkelijk los van kan maken.