Dit weekend is opgedeeld in twee delen.
Zaterdag en zondag komt familie langs om de verjaardagen van mijn moeder en ik te vieren. Er worden meerdere voorbereidingen getroffen zoals het marineren van kip of bouillon van soep maken. Een andere voorbereiding is het schoonmaken van krukken zodat gasten voorop kunnen zitten. Ik zocht naar de hogedrukspuit die mijn vader ooit op een blauwe maandag had aangeschaft. Ook al weet ik niet meer hoe het eruit ziet, ik weet dat hij het ooit had gehad. Mijn moeder bevestigde dit met concrete voorbeelden waardoor ik mij de vorm en kleur weer kon herinneren.
Tijdens de zoektocht zag ik een krat met mijn jokersticker. Direct wist ik dat het van mij was. Vaag begon ik mij te herinneren dat het ooit in mijn kamer was. Ik wist dat ik er ook tekeningen op had geplakt die kinderen voor mij hadden gemaakt op mijn voorgaande stageplek. Toen ik tegen mijn vader zei dat het van mij was en dat hij zei dat hij het niet daar had gezet. Zonder dat ik mezelf kon tegenhouden zei ik dat mijn ouders mijn kamer hadden opgeruimd en persoonlijke spullen uit mijn kamer hebben gehaald. Toen ik de krat omdraaide zag ik dat er dingen waren weggerukt. De lijmresten waren er nog. Ik wist zeker dat de tekening daar was, want het waren papier resten terwijl de andere kant stickers hadden van verpakkingen van lekkers die kinderen mij hadden gegeven. Binnen een paar tellen sloeg mijn gemoedstoestand om en was ik verdrietig. Ik begon mij mijn donkergroene en zwarte krat te herinneren.
Ik weet nog dat ik ze had gevonden op balkon, jaren geleden. Mijn vader wilde het weggooien, maar ik zei dat ik het wilde gebruiken als stoel. Het duurde een tijdje om het goed schoon te krijgen in de badkamer. De donkergroene krat heeft mij mijn hersenschudding plek gegeven. Dat was toen ik last had van de bijwerkingen van antibiotica. Mijn hartslag was zo hoog door mijn kortademigheid dat ik blackouts had. In combinatie met de daarbij horende evenwichtsstoornis, geen kracht hebben, kamers die niet op dezelfde verdieping zijn en alleen thuis zijn zijn een recept voor dumb ways to die. Ik weet nog dat ik op die krat nog meer tekeningen had geplakt van de kinderen. Het doet mij pijn om te beseffen dat ik het niet meer terugkrijg. Elke dag wanneer ik mezelf insmeer of gewoon zit in mijn kamer voelt het net alsof ik iets mis. Nu weet ik dat het mijn kratten zijn die fungeren als kruk. Nu ik erover nadenk wil ik eigenlijk die grijze stoel in mijn kamer niet meer. Dan heb ik liever een andere stoel.
Reactie plaatsen
Reacties