Detergent

Er zijn dagen dat ik mij vies voel. Ik weet niet zo goed hoe ik moet beschrijven met woorden. Het is eerder een gevoel dat vaak op de achtergrond loert.

Soms voel ik mij vies door het verleden en wat er in die jaren met mijn lichaam is gebeurt. Soms voel ik mij vies als persoon door de dingen die ik heb gedaan omdat ik dat vieze gevoel niet kon schoonmaken.

Dan zijn er weer moment dat ik denk dat die viezigheid mij heeft gevormd tot de mens die ik ben. Niet zo zeer met vieze kanten, maar een beschadigde kant. Ik praat er bijna nooit over maar op de momenten dat ik mij vies voel wil ik niet douchen omdat ik denk dat ik het niet verdien. Laat mij rotten in viezigheid. Dan zijn er weer momenten dat ik niet wil dat iemand mij aanraakt zodat mijn viezigheid niet wordt overgedragen naar een ander.

Mijn schoonmaakmiddel voor mijn viezigheid zijn mijn verslavingen. De dagen dat ik ervoor zorg dat ik extra pijn voel door mijn medicijnen niet in te nemen, waar ik mezelf push om net over mijn eigen grens te gaan om te zien hoe ver ik nog kan gaan en dan zijn er dagen dat ik mij voor iedereen afsluit. De dagen waarbij ik ineens niets meer zeg of doe, denk van fuck alles en met mezelf struggle om in leven te blijven.

Ik heb dit nog niemand verteld, maar ik merk dat ik meer nodig heb. Zoals elke verslaving heb je telkens meer nodig. Dat wat je eerst deed hielp misschien en gaf je die ene snelle fix, maar hoe vaker je het doet, hoe meer je nodig hebt. Nu vraag je je misschien af wat is mijn verslaving? Ik heb er meerdere, zowel psychisch als fysiek. Immaterieel en materieel. Ergens ben ik blij dat ik rekening moet houden met mijn fucked up brein, want anders zou drugs ook in mijn lijstje staan. Nu is het eerder het tegenovergestelde: ik neem juist mijn drogas/meds niet in wanneer ik dit eigenlijk moet doen. Het is dat mijn thuissituatie ervoor heeft zorg gedragen dat ik niet meer uitga, anders zou drank er ook 1 van ze kunnen zijn. Drank of seks. Het is dat de mensen waarmee ik sliep mij niet zwanger konden maken, anders had ik ook een ander probleem. Then again, I'm safe now cos ik ben oprecht ervan overtuigd dat mijn cuca non-actief is en overal spinnenwebben zijn. Soms denk ik dat ik verslaafd begin te raken aan het alleen zijn.

Om een afstand te creëren heb ik wetenschappelijke artikelen opgezocht om mezelf beter te begrijpen. Niet dat ik dit niet eerder heb opgezocht tho. Ik weet nog dat ik deze informatie had opgezocht toen ik mij voor het eerst pijn deed.

Ik ben mij ervan bewust dat mijn gedragingen niet heilzaam zijn voor mij en toch doe ik het. Soms vraag ik mij af of ik dit allemaal nog wel wil. 

NJi zegt het volgende: 
Kenmerken
Automutilatie is het zichzelf direct en intentioneel toebrengen van lichamelijke pijn of letsel in een zich herhalend patroon, meestal met een lage kans op een dodelijke afloop en zonder bewuste suïcidale intentie. Het is een manier om met ondraaglijke gevoelens om te gaan; een overlevingsstrategie. Bij deze problematiek hebben de ouders een zeer geringe invloed op de jeugdige en de jeugdige op zichzelf. Pedagogische coaching van de jeugdige en/of de ouder(s) is niet afdoende.

Automutilatie kan zich onder meer uiten in schade aan het lijf (wonden) als gevolg van: snijden, krassen, branden, haren uittrekken, krabben, hoofdbonken, prikken met naalden of scherpe voorwerpen, besmetten van lichaam zodat genezing uitblijft, slaan van eigen ledematen, lichaamsdelen tegen de muur slaan, innemen van niet voor consumptie bedoelde en schadelijke middelen.

Achteraf roept automutilatie schaamte en schuldgevoelens op. Daarnaast voelen deze jeugdigen vaak teleurstelling en zelfhaat en proberen ze de wonden te verbergen uit schaamte, angst voor de gevolgen en/of het gevoel slecht of gestoord te zijn door dit gedrag.

Subtypes en/of specificaties
Stereotiepe automutilatie
Het gaat om handelingen met een tamelijk vast uitdrukkingspatroon (symbolisch en ritmisch). Deze vorm hangt vaak samen met een verstandelijke beperking.

Oppervlakkige of matige automutilatie
Het gaat om herhaaldelijk terugkerende handelingen met een lage kans op een dodelijke afloop.

Culturele, leeftijds- en seksespecifieke kenmerken en verloop
Bij kinderen van rond de acht maanden kan sprake zijn van hoofdbonken. Tot de kleuterleeftijd wordt dit gedrag vaker gezien en is er geen sprake van automutilatie. Indien dit na de kleuterleeftijd niet vanzelf overgaat, is er sprake van een probleem.

Zelfbeschadiging kan voorkomen als uiting van een peergroupcultuur. Er gaat een besmettelijke aantrekkingskracht van uit voor andere leden uit de betreffende peergroup.

Zelfbeschadiging kan passen binnen verschillende culturen. In die gevallen heeft het een culturele of religieuze achtergrond (Favazza, 1989).

Nu ik dit teruglees herken ik een aantal dingen. Mijn schoonmaakmiddel voor nu zijn mijn verslavingen. Mijn verslaving om mezelf te pijnigen.