Soms vind ik mezelf raar.
Mijn moeder vroeg mij net of ik volgend jaar weer mee wilde gaan naar de huishoudbeurs. Ze wilde alvast de tickets kopen en de gedachte alleen maakte mij anxious. Zonder erbij na te denken zei ik sure terwijl ik tegelijkertijd dacht weet je het zeker? Wie zegt dat je dan nog leeft? Wil je dat eigenlijk wel? Het gaf mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant leek het mij leuk om te gaan, aan de andere kant kreeg ik het benauwd van de gedachte dat er iets zo ver in de toekomst was ingepland. Natuurlijk kunnen de tickets worden verkocht of weggegeven, but still tho...
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan de dood of mezelf wat aan te doen. Niet elke dag zijn de stemmen even luid tho. Zelfs op goede dagen denk ik eraan. Verdien ik het om gelukkig te zijn? Hoe lang blijft dit warme blije gevoel aanhouden? Tijdens mijn slechte dagen is het mezelf uit bed slepen het moeilijkst. Wegrotten in bed zonder te drinken of naar de wc te gaan. Ik probeer dan mezelf extra te straffen door geen muziek te luisteren. Ik ga dan rond een uur of 9 in de avond naar bed maar kan rustig wakker blijven tot een uur of 6/7 in de ochtend. Vandaag heb ik een record daarvan verbroken; ik sliep pas om half 9 in de ochtend om vervolgens rond 12 uur wakker te worden. Het is nu tien voor 6 en ik heb sinds 12 bonkende hoofdpijn. Neem ik een paracetamol in? Nee. Waarom niet? Simpel, de pijn is fijn en laat mij iets voelen. Zo erg is de pijn trouwens ook weer niet. Het is meer zeurend en komt en gaat met vlagen. So we good
Het enige constante in mijn leven elke dag is dat ik weer lees. Voornamelijk in het Engels, maar ik probeer Spaans nu ook. De laatste tijd lees ik verhalen vanuit een vreemde taal vertaald naar Spaans (vaak zijn het boeken die niet hardcopy verkrijgbaar zijn in Europa, maar soms wel online). Vervolgens helpt oude vertrouwde Google Translate mij om het te vertalen naar Engels. Soms ga ik zodanig op in het verhaal dat ik niet kan stoppen met lezen. Nog 1 hoofdstuk denk ik dan, het is toch al bijna klaar. Soms begin ik rond een uur of 1 in de nacht met een boek en voordat ik het weet is de zon opgekomen en ben ik bijna klaar. Ik merk dat ik ook weer sneller begin te lezen als vroeger. Vaak heb ik spijt dat ik te snel lees omdat ik niet echt geniet van het verhaal. De afgelopen dagen lees ik verhalen ook opnieuw omdat het te snel voorbij was. Ik probeer dan rustiger te lezen, maar the urge/the need om uit te vinden wat er daarna gebeurt is groter. Het is nu zo erg dat als het verhaal te sloom gaat, ik direct naar het einde ga om uit te vinden of dit mij voldoening geeft. Uiteindelijk geeft het einde mij meer vragen, waardoor gejaagder door alle paginas lees. Wanneer ik het eenmaal uit heb denk ik van shit... Zo snel al? Vandaar dat ik terug blijf gaan om opnieuw alles te herbeleven. Fun sidenote: telkens wanneer ik opnieuw begin lijkt het net alsof ik het voor de eerste keer weer lees. Ik heb hetzelfde met series of films. Sinds dat ik klein was kan ik mezelf (en anderen) voor de gek houden door te doen alsof ik iets nog nooit heb gezien/gelezen/gegeten. Elke jump scare, plot twist en smaaksensatie lijkt voor mij net alsof het de eerste keer is.
Terugkomend op boeken in vreemde talen, het geeft mij nu een push om weer talen te leren. Niet professioneel, maar misschien laagdrempelig via Duolingo. Een droom zou zijn om iets te kunnen zien of lezen zonder vertaling. Hoe tof zou het wel niet zijn als ik wel een beetje van alles zou kunnen verstaan?
Reactie plaatsen
Reacties