Hey siwoh,
Ik mis u. Afgelopen Valentijnsdag was raar zonder u. Ik wilde u bellen en vragen wat u van plan was vandaag, maar toen drong het tot mij door dat ik u niet meer kan bellen. Moederdag komt er ook aan. Het voelt nog steeds raar aan. Ik kan niet zomaar naar u toegaan en uw naam luid roepen om u vervolgens een knuffel te geven. Ik mis uw armen om mij heen en ik mis uw stem. Ik ben bang dat ik uw stem begin te vergeten. Mijn passie voor koken begint beetje bij beetje weer terug te komen siwoh. De Javaanse taal daarentegen... Ergens doet het pijn om het te spreken omdat ik het voornamelijk met u deed. Hetzelfde met bepaalde gerechten. Ik merk dat ik bepaalde dingen niet meer eet omdat het mij aan u doet denken.
Toen u pas overleden was dacht ik u zo vaak te zien random op straat. Daar waar ik een oude vrouw op straat zag, dacht ik dat u het was terwijl ik tranen voelde komen. Nu zie ik u helemaal niet meer tho. Ook niet meer in mijn dromen. Vandaag is mijn moeder jarig en ik mis het om u te bellen en u te feliciteren met uw zusje. Wie bel ik nu om te bespreken wat ik ga koken? Wie bel ik nu gewoon om te bellen? Siwoh, ik mis u, maar ik begrijp ook dat ik u moet leren laten gaan zodat u ook uw rust vind. Alleen is het op sommige momenten zwaar. Zo zwaar dat ik grijp naar andere copingmechanismen waardoor ik mezelf niet meer mag.
Ik weet dat als u nu hier zou zijn u zou zeggen dat ik mij op mezelf moest focussen en niets moet aantrekken van iemand anders. Zelfs niet mijn ouders.
Siwoh de laatste tijd voel ik mij zo ontspoort. Alsof ik de weg kwijt ben en geen rustpunt meer heb. Soms vraag ik mezelf af waar the fuck ik mee bezig ben. Soms vraag ik mezelf af of ik eigenlijk nog wel wil leven.
Reactie plaatsen
Reacties