Na lange tijd heb ik weer niet kunnen slapen.
Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd denk ik steeds vaker aan mijn tante. Ergens heb ik een vermoeden dat het komt omdat de zomer eraan zit te komen. De eerste zomer waarbij ik niet bij mijn tante zal zijn en waarschijnlijk ook niet meer richting Tilburg zal gaan. Vaak kijk ik uit naar roze maandag maar dit jaar voelt het niet meer als vroeger.
Tot nu toe heb ik nog niet kunnen huilen om alles. Ik mis haar elke dag, sommige dagen meer dan andere. Nu is het zo'n avond/ochtend dat ik haar niet uit mn hoofd kan zetten. Het besef dat ik geen oma meer heb/familie eigenlijk heb waar ik anytime kan wonen of langsgaan out of the blue. Het is waar dat ik na het verliezen van mijn tante andere waardevolle banden ben aangegaan. Er zijn nieuwe mensen in mijn leven gekomen waarvan ik weet dat zij waarschijnlijk deel zullen uitmaken van mijn makeshift familie.
Alleen verandert het niet dat ik nu op dit moment in mijn bed lig en pijn/verdriet heb. Ik weet dat zij nu op een betere plek is en eindelijk bij haar vader kan zijn, alleen mis ik haar soms zo erg. Ik voel mij bijna egoïstisch dat ik haar zo erg mis en terug wil hebben. Of nu ja, eigenlijk wil ik dat niet. Niet als ze terugkeert in de hoedanigheid dat zij is gegaan, want ik heb gezien hoeveel pijn zij had. Tijdens de bewassing schrok ik zelfs toen ik zag waar een gedeelte van haar dagelijkse pijn vandaan kwam. Ik zou niet willen dat zij dat nog een keer zou moeten meemaken.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat mijn "originele" bloedfamilie steeds minder wordt. Echt contact met mijn nichten en neven heb ik niet en dat vind ik niet erg. Meeste familie woont ook in Suriname. Mijn broer en zussen heb ik wel in Nederland hier, maar echt close ben ik niet met hun. Van tijd tot tijd heb ik contact met een van mijn zussen, maar het is niet zo dat ik de ins en outs weet, ya know de dagelijkse mundane dingen waarbij een klootzak je afsnijdt onderweg naar je bestemming? Of dat je lievelingsfood in de aanbieding is. Het is jammer dat ik die band niet heb en waarschijnlijk ook niet zal hebben. Iedereen heeft het uiteindelijk druk met zijn eigen leven en ik blijf herhalen dat het niet erg is.
Vandaar dat ik nu meer moeite probeer te doen om mijn eigen familie wat meer uit te breiden. Het is moeilijk en soms ook eng om nieuwe mensen binnen te laten. Soms voel ik mij ook net een ongeleid projectiel dat maar wat doet en ziet waar het eindigt. Ik voel nu meer dan dat ik denk. Ik kies er nu voor om te doen wat nu goed voelt en alsof elke dag mn laatste is aangezien ik er bijna niet meer was.
Onbewust ben ik er stiekem ook trots op dat ik leef met het laatste advies dat mijn tante heeft gegeven. Ze zei tegen mij dat ik moest doen wat goed aanvoelde en moest focussen op mezelf. Laat mijn ouders in hun waarde en respecteren zonder mijn eigenwaarde te verliezen. Werk hard, studeer af en doe wat mij gelukkig maakt. Ze zei dat ik altijd bij haar een plek zou hebben en er voor mij zou zijn. Soms voel ik haar ook en dat stelt mij gerust. Vooral op de momenten wanneer het lijkt alsof je geen familie meer hebt en je ouders je niet accepteren zoals je bent.
Reactie plaatsen
Reacties