Thriving 🌈

Today's a bit weird. Sinds dat ik weer terug in Den Haag woon heb ik het huis alleen voor mezelf voor een paar dagen.

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Ik merk ook dat ik rustiger ben in mn hoofd en minder hoofdpijn heb. Ik kan weer mn nudistenleven leven (yay!). Eindelijk geen wierook, islamitische radio staat uit, geen felle lampen en ik heb zowat 24/7 alle ramen open. Wat een verademing. Letterlijk.

Het enige waar ik niet aan kan wennen is om zo een grote ruimte voor mezelf te hebben. Ik merk dat ik al genoeg heb aan een vrij kleine ruimte en daar mn shit collect. Ik pendel letterlijk van de bank naar mijn kamer. Soms betrap ik mezelf er ook op dat ik net als gewoonlijk met mijn ouders erbij nog steeds aan de eettafel zit en daar ontbijt/even bijkom van de dag als ik net thuiskom. Oh en heb ik al gezegd dat ik bijna tot geen afwas heb? Het is zo chill om niet het geklink van bestek/servies te horen of te moeten vechten voor de wc/douche. Ik ben nu 2 dagen alleen waarvan de 2e nacht nu ingaat en I do gotta say, I'm loving it. Koken blijft nog wel een opgave, omdat mijn eetlust weer minder is geworden.

Op deze momenten vraag ik mij af hoe het zou zijn om op mezelf te wonen. Voor nu gaat het nog wel, alleen merk ik dat als ik nu de was nog moest doen en stagelopen dan zou mijn lichaam het niet redden. Mijn moeder had voordat ze zou vertrekken een oppas geregeld, maar ik gaf aan dat dit mij onnodig meer stress zou geven. Vandaag zou bijvoorbeeld een tante komen in de middag, omdat ik vandaag vroeg vrij zou zijn. Ik gaf aan dat ik nog zou doorwerken aan mijn project. Wat ik niet vertelde was dat ik in de avond weer terug zou gaan naar mijn oude stageplek. Ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is.

Ik gaf aan dat mijn moeder mij stress gaf en het mij frustreerde dat zij zonder mij te informeren/ te overleggen iets had fixen. Ik zei namelijk dat ik dan de stress had om op tijd thuis te zijn zodat mijn tante niet voor een gesloten deur zou staan. Toen kwam mijn moeder met bullshit reden dat ik nog aan het revalideren ben etc. Binnensmonds schold ik haar uit voor alles en nogwat en liep ik gefrustreerd weg, omdat ik dacht dat zij toch niet naar mij luisterde. Uiteindelijk heeft mijn moeder die tante gelukkig afgebeld. De wonderen zijn de wereld nog niet uit 🌈

Anywho heel de grap is dat, ondanks dat ik het hele huis voor mezelf heb voor een paar dagen, ik er niet echt van kan genieten. Zoals ik al zei pendel ik van de bank naar m'n kamer. Enige wat nu is veranderd is dat ik later thuiskom, omdat er niemand nu zeikt over een curfew (iets wat ik nooit eerder heb gehad). Ik ben letterlijk zo moe van de dag dat ik eet, de tv naar mij kijkt en dan in slaap val. Er is nu niemand die ongemakkelijk een gesprek met mij wilt opstarten terwijl ik eigenlijk de energie er niet voor heb of omdat ik hoofdpijn heb. Er is nu ook niemand die de ramen om de haverklap dichtdoet waardoor ik geen heet hoofd meer heb en mijn hoofdpijn minder is geworden.

Voor nu zie ik meer voordelen dan nadelen om op mezelf te wonen en dat maakt mij blij. Het is voor mij bevestiging van zie je nu wel, you've got this, you're almost ready. Hetzelfde met school. Ik had schijt aan professionals en familieleden die zeiden dat het nog te snel was of hun bedenkingen hadden. Ik begreep waar ze vandaan kwamen, but I simply didn't care :) No fucks were given that day. Vanaf het moment dat ik weer bij bewustzijn was wilde ik dit. Eenmaal in mijn hoofd was ik niet bereid af te wijken. Als ik iets heb geleerd in het afgelopen jaar is het kostbaarste wat iemand heeft is tijd. Vroeger zei mijn oude stagebegeleider dit altijd tegen mij en dacht ik vroeger van shit, she got a point there. Alleen nu heeft dit een andere lading gekregen. Now I'm like, als mn tijd toch limited is dan ga ik liever dood while doing something I love dan dat ik wegkwijn achter de geraniums. Vroeger zou ik het zien als een

"Do I smell a challenge?'

iets. Zo van oh I can't do ... Watch me. I'll show you. Nu is het eerder geshift naar cool das jouw mening. Nu denk ik alleen maar aan tijd. Een van de weinige dingen wat ik niet meer terug kan krijgen maar wel zelf over kan beslissen aan wie en wat ik het besteed met de bijkomende consequenties ofc. Vandaar dat ik mij nu focus op de dingen die ik graag wil. Er zijn niet veel dingen waar ik over droom of wil, maar dit was een van die dingen die ik per se wilde doen. Koppigheid en gedrevenheid. So you know what? I'm proud. Ik ben trots op mezelf dat ik het daadwerkelijk heb gedaan en nog steeds doe. Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn, ik heb dagen dat mn lichaam letterlijk niet meer wilt, maar dat overschaduwd de andere dagen niet. So for now I'm proud. Ik ben nog steeds niet blij waar ik sta in het leven, maar ik ben wel trots op het feit dat ik er nog ben en gedeeltelijk kan doen wat ik wil.